نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
به گزارش راه نو آنلاین، کیفیت برخی سریالها هم بجای خود که فاقد هر ارزش هنری اند. از مهمترین حقوق مخاطب که خصوصا در سریال های جنایی نمایش خانگی نقض می شود، تولید و نمایش بی پرده، صریح و آسیب زای خشونت در این سریال هاست.
از ترفندهای رایج فیلم های سطح پایین و موسوم به زرد برای جلب مخاطب در سراسر دنیا استفاده غیر ضرور از سکس و خشونت است. به این معنا که اگر آن نماها حذف یا مختصر و پوشیده شوند کمترین آسیبی به فیلم و داستان شخصیت های داستان وارد نمی شود. در ایران هر نوع نمایش سکس ممنوع است.
بجای آن سریال های جنایی نمایش خانگی، برای جبران ضعف های خود و جلب و جذب مخاطب به خشونت بی پرده و عریانی متوسل می شوند که فاقد ارزش روایی بوده و با حذف یا مختصر و پوشیده کردن آنها کمترین خللی به داستان وارد نمی شود، مگر آنکه نقصان های اثر آشکار می شود و در جلب مخاطب شکست بخورد.
نمایش صحنه های طولانی از قتل با تمام جزئیات، جان دادن، بدن خونین مقتول، زخم های دلخراش و بسیار آزاردهنده، مثله کردن جسد، سوزاندن جسد و… در بسیاری از این آثار به قدری متداول شده است که دیگر برای فیلمسازان این سکوها گویی عادی شده است و می مانند که دیگر چه کنند تا خشونت بیشتری به نمایش بگذارند.
تقریبا همه سریال های جنایی و پلیسی به این وضعیت دچارند. آخرین نمونه، قسمت آخر سریال زخم کاری است که با نمایش نهایت خشونت ، روان مخاطب را قربانی می کند.
نمایش بیمار گونه ی قتل های فیجع خون آلود و سوزاندن جسد در نماهای طولانی برای سازنده کافی نیست، نمای طولانی می سازد از صورت یک زن در گور در حالی که چشم و دهان او طبق سنت و احکام بسته است و به روح و روان مخاطب پنجه می کشد. فیلمساز می توانست هر کدام از این نماها را برای روایت داستان در دو سه ثانیه خلاصه کند. اما بی هیچ دلیل هنری این مدت را کافی نمی داند.
ما حتی خودمان در زندگی روزمره به چنین صحنه هایی خیره نمی شویم و از دیدن آن ها می گریزیم.
اعلام گروه بندی سنی در ابتدای فیلم هم بیهوده است. این صحنه های خشن و مرگ آلود و بی ارزش روح و روان هرکسی را به سختی می آزارد.
علاوه بر این، چنین شیوه نمایش خشونت جامعه ای را به استناد آمارهای کیفری و آسیب های اجتماعی مستعد خشونت هر چه بیشتر است به ارتکاب خشونت ترغیب می کند و به عادی شدن مرگ و قتل و خون یاری می رساند.
کیفرشناسان و آسیب شناسان و جامعه شناسان . روانشناسان با اعدام در ملاء عام مخالفند و آن را جرم زا و از نظر روانی برای جامعه آسیب زا می دانند. در اخلاق رسانه ای نیز نمایش مراسم اعدام منع شده است.
اما سکوهای نمایش خانگی . فیلمسازان غیر مسئول برای کسب درآمد بیشتر و پنهان کردن کیفیت نازل فیلم ها مرگ و قتل را آشکارا به تماشا می گذراند و نه حق مخاطب را رعایت می کنند، نه به اخلاق حرفه ای اعتنایی دارند.
این نوع اثر که بیشتر ناشی از سودجویی اند و غیرمسئولانه اند در جامعه بذر خون و مرگ می پرورند و زخم به روان جامعه می زنند.
ساترا، که طبق سنت جاری کشور، در ممیزی های خود فقط به موی زنان و حرکات آنها توجه دارد، باید در مورد میزان، نوع و کیفیت خشونت در فیلم های نمایش خانگی به وظیفه ی خود عمل کند و با حفظ اصل آزادی بیان از نمایش این قبیل صحنه ها جلوگیری کند.
فعلا که نمایش خانگی به مدیریت معیارهای نمایش خشونت بی توجه است، بهترین راه دفاع از خود در برابر این موج ویرانگر خضونت تصویری، ندیدن این نوع فیلم هاست.
*کامبیز نوروزی
حقوق‌دان*